Thursday, January 22, 2009

၀ိသာခါ မဟုတ္ေသာ ကၽြန္မ (or) Strange Donation

ေခါင္းစဥ္ဘယ္လိုေပးရမွန္း မသိလို႔ ဒီလို ေပးရတာ ထူးဆန္းသြားမွာပါ။ လတ္တေလာက ကၽြန္မ ၾကဳံခဲ့ေသာအျဖစ္ေလးတစ္ခုကို တင္ျပခ်င္လို႔ပါ။
လြန္ခဲ့တဲ့ တနလာၤေန႔ကပါ။ ကၽြန္မ ေနမေကာင္းတာနဲ႔ အလုပ္ခြင့္ယူၿပီး အိမ္မွာ အနားယူပါတယ္ ။ ဦးေဇာတိက စာအုပ္ေလးကို ဖတ္ပါတယ္၊ ဘ၀ဆိုတဲ့ေက်ာင္း ရယ္၊ သိကၡာရွိရွိေနမယ္ ခြင့္လႊတ္တယ္ဆိုတာပါ၊ ဖတ္ရတာ အရမ္းကို စိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္။ စိတ္ကို အရမ္းေအးခ်မ္းပါတယ္။ ဆရာေတာ္ေဟာတဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားကို အရမ္း ႏွစ္ျခိဳက္ပါတယ္။ အိမ္အလုပ္ေလးဘာေလးလုပ္ၿပီး ညေနက်ေတာ့ စာသင္စရာေလးရွိတာနဲ႔ အျပင္ထြက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ၿပီး ညေန လုပ္ငန္းတာ စာသင္ဖို႔ ထြက္ရေတာ့တာေပါ့။
ည ၇ခြဲေလာက္မွာ ကၽြန္မ စာသင္တဲ့ အတန္းေတြၿပီးလို႕ အိမ္ကို အျပန္ခရီးမွာ လွည္းတန္းေရွ႕က စိန္ေဂဟာကို ၀င္ၿပီး မနက္ေက်ာင္း ထမင္းခ်ိဳင့္အတြက္ ဟင္းေတြ ၀င္၀ယ္တာေပါ့။ ဆိုင္ေရွ႕မွာ ကၽြန္မ အိမ္ကို ျပန္တဲ့ ကားဂိတ္ရွိတယ္ေလ။ ေစ်း၀ယ္ၿပီးတာနဲ႔ ကားေပၚတက္မယ္အလုပ္ ေနာက္ကေန
“ ဟိတ္..............နင္ ECO ကလား ”
ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္က လမ္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ႕ၿပီးေခၚတာပဲျဖစ္ျဖစ္ တပည့္ေတြ ႏႈတ္ဆက္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အရမ္း၀မ္းသာတတ္တာ........၊
“ ေအး ဟုတ္တယ္။ ေက်ာင္းကပဲလား .......... ”
“ ဟုတ္တယ္၊ နင္ကို ငါမွတ္မိတယ္ ”
“ ဟုတ္လား ၊ ၀မ္းသာပါတယ္ မွတ္မိတာ ” အမွန္တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မ မမွတ္မိပါ။ အတန္းထဲကလူဆိုလို႔ ကၽြန္မ ေနာက္ဆုံးတက္လာတဲ့ မဟာတန္းက လူေတြေလာက္ပဲ မွတ္မိတာ ။ အတန္းငယ္တုန္းက ကၽြန္မ ေက်ာင္းအရမ္းေျပတာေလ။ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ မမွတ္မိတာ။
“ ငါေတာ့ သိပ္မမွတ္မိဘူး ........ ။ ေနာက္ေတြ႕႔လည္း ေခၚပါေနာ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္ေတြ႕ရင္ အရမ္း၀မ္းသာတာ....”
“ နင္ကို ေျပာခ်င္လို႔........... ငါ့ ပိုက္ဆံအိတ္ ခါးပိုက္ႏႈိက္ခံရတာ ၊ အခု ပိုက္ဆံ ၃၀ ပဲက်န္တယ္၊ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိလို႕ ထုိုင္ေနတာ ၊ နင္ေတြ႕လို႔ ”
ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မဆိုလည္း အေတာ္ စိတ္ညစ္မွာ ၊ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္တည္းေလ၊ ပိုက္ဆံ ၃၀နဲ႔ ဘယ္ကားမွ စီးလို႔မရဘူးေလ။
“ ဟုတ္လား၊ ငါဘာလုပ္ေပးရမလဲ၊ ငါ့ဆီက ယူသြားမလား၊ ”
“ အဆင္ေျပရင္ေတာ့ လုိခ်င္တယ္၊ ”
ကၽြန္မ ၁၀၀၀ ထုတ္ေပးလိုက္ပါတယ္၊ ကၽြန္မအတြက္ ၁၀၀၀ ခဏေပးလိုက္ရလို႕ ကၽြန္မ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးေလ၊ ကၽြန္မ အိမ္ကိုေတာ့ ျပန္ႏိုင္ပါတယ္၊ သူ႕ခမ်ာ အိမ္ကို ျပန္ဖို႔ခက္ေနတယ္ေလ။
“ အဆင္ေျပရဲ႕လား။ နင္ ဘယ္အတန္းကလဲ ”
“ section 4 က ၊ ေက်းဇူးပဲဟာ ........ ငါ ဘယ္လုိ ဆက္သြယ္ရမလဲ ”
ကၽြန္မ ဖုန္းနပါတ္ ေပးလိုက္ပါတယ္၊ ကၽြန္မလည္း
“ နင္ဘယ္မွာ လုပ္ေနလဲ ”
“ accountant”
“ ဘယ္မွာ လုပ္တာလဲ ”
“ ကုမၸဏီမွာ ” ကၽြန္မ သိခ်င္တာ ဘယ္ကုမၸဏီလဲဆိုတာပါ၊ ေနာက္တေခါက္ေမးလဲ သူက မေျပာပါ၊ မေျပာခ်င္လို႔ပဲ ေနမွာဆိုၿပီး မေမးေတာ့ပါဘူး၊
“ အဆင္ေျပရင္ ေနာက္ထပ္ ၁၀၀၀ ေလာက္ေပးခဲ့လို႕ရမလား”
ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာ ကားမရရင္ taxi ငွားစီးဖို႕ပဲေနမွာဆိုၿပီး ကၽြန္မ လက္က ပိုက္ဆံ ၁၀၀၀ ထုတ္လ်က္ ေပးၿပီးသား ျဖစ္သြားပါတယ္။
“ ေက်းဇူးပဲ ”
“ ငါ မိုးခ်ဳပ္ေနလို႔ သြားေတာ့မယ္ေနာ္ ” ကၽြန္မ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ကားက လူျုပည့္မွ ထြက္တာမို႕ ကားေပၚ တက္ထုိင္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း ခုန ေကာင္မေလးကို စိတ္မခ်လို႕ လုိက္ရွာၾကည့္ ခဲ့ပါတယ္။ သူမက စိန္ေဂဟာ ေရွ႕မွာ မတ္တပ္ရပ္လ်က္၊ ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူဘာေၾကာင့္ မျပန္တာလဲ၊ ပိုက္ဆံလည္း ရသြားၿပီပဲ။
ခဏေနေတာ့ သူမနားသို႕႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား ပုခုံးဖက္ၿပီးေတာ့ ဆီခ်က္ဆိုင္ထဲ ၀င္သြားတာ၊ မ်က္ႏွာေလးေတြက ၾကည္ႏူးစရာပုံေလးနဲ႔၊
ကၽြန္မ သိလိုက္ရပါၿပီ၊ ဒီၾကည္ႏူးမႈေလးေတြက ကၽြန္မ ေပးလိုက္တဲ့ၾကည္ႏူးမႈေတြပါလားလို႔...................
ရက္ေတြသာ ၾကာသြားပါတယ္၊ ကၽြန္မဆီ ဖုန္းလညး္ မလာပါဘူး၊ ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ ကၽြန္မတို႕ အတန္း section 2 ထိပဲရွိတာ section 4 ဆိုတာ ရွိမွမရွိပဲ။
ထူးဆန္းတာတစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ ႏွေမ်ာတာေတြ မျဖစ္သြားတာပဲ။ အရင္တုန္းကဆို ကၽြန္မ ပိုက္ဆံမစားရမေသာက္ရပဲ ကုန္သြားရင္ အရမ္း ႏွေမ်ာတာ၊ စိတ္လည္း အရမ္း ညစ္တာ။ အခုေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ထဲ ဘာဆုိ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ဘူး၊ ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိကရဲ႔႕ တရားေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္ပါ။ ဒီပိုက္ဆံ ငါျပန္ရွာရင္ ျဖစ္ပါတယ္ေလ၊ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူတို႕ ငါေပးလိုက္တာေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတာ့ ရသြားပါတယ္ဆုိၿပီးေတာ့ ပိတိေတာ့ ျဖစ္မိတာအမွန္ပဲ...............

ေနာက္ဆက္တြဲ အျဖစ္ေလး


ဒ္ီအျဖစ္ေလး ျဖစ္ၿပီး ၆ ရက္ေျမာက္ေန႕မွာ
တာေမြကားမွတ္တိုင္မွာ ဒီလိုမ်ိဳးအျဖစ္မ်ိဳး ထပ္ၾကဳံရျပန္တယ္။ ဒီတခါေတာ့ ကၽြန္မ သိသြားပါၿပီ။
ေကာင္မေလး ရုပ္ေလးက မထင္ရက္စရာပါ။ လွတပတေလးပါ။ ပိုက္ဆံအိတ္ သူ႔အလုပ္မွာက်န္ခဲ့လို႔၊ ျပန္ဖို႔ သူငယ္ခ်င္းေစာင့္ေနတာ၊ ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ႔ေကာင္မေလးကို ေတြ႕မိလားတဲ့။ မေတြ႕မိဘူးေျပာေတာ့ ဒုကၡပါပဲ၊ ရန္ကင္းထိ ျပန္ရမွာ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ရေတာ့မယ္ထင္တယ္တဲ့၊ ေအာင္မယ္္ေလး .......... ကၽြန္မလို အေတြ႕အၾကဳံလတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ရွိၿပီးသားကိုမွ လာေျပာေနရသလား ေကာင္မေလးရယ္ .................
ဒီလိုေခတ္မွာ လုပ္စားကိုင္စားရတာ ခက္တယ္ဆိုတာေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ား အက်င့္ သိလ မပ်က္ေစခ်င္ပါဘူး။ ဒီလိုမ်ိဳးလိမ္တာကေန သူတို႔ေလးေတြ လိမ္ေတာင္းမရရင္ ဘာျဖစ္သြားၾကမလဲ၊ ဘယ္လိုေတြမွာ သြားေတာင္းၾကမလဲ ဆိုတာ ရင္ေလးစရာပါ.........

9 comments:

Unknown said...

သာဓု၊ သာဓု၊ သာဓု :P

Anonymous said...

ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက စာအုပ္ထဲက ဘဝဆုိတဲ့ေက်ာင္းဆုိတဲ့စာအုပ္ေတာ္ေတာ္ေလးဖတ္လုိ႕ေကာင္းတယ္ေနာ္။
ေနာက္ျပီးေတာ့ ဆရာေတာ္ အရွင္ဆႏၵဓိကရဲ႕ အႏႈိင္းမဲ့အလွဴဆုိတဲ့ စာအုပ္ေလးကုိလည္းဖတ္ၾကည့္ပါအုံးလုိ႕အၾကံျပဳခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။

♥ Acacia ♥ said...

ဟာဟ ဒါလည္း သင္ခန္းစာအသစ္ပဲ ဗဟုသုတတစ္ခုရသြားတယ္ ဒီလုိအျဖစ္ေတြလည္း ရွိပါေသးလား......

Unknown said...

သာဓု၊ သာဓု၊ သာဓု ပါဗ်ာ....

မီယာ said...

အခုမွ ၾကားဖူးတာ အဆန္းျဖစ္ေနတယ္။ စိတ္လည္း မေကာင္းဘူး။ ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက စာအုပ္ေတြ ကုိ ဖတ္ရတာ အေတာ္ေလး စိတ္အားျပည့္ပါတယ္။

Anonymous said...

မဂၤလာပါခင္ဗ်ာ။ ဒီစာေလးကို ဖတ္ျပီး ေတြးမိပါတယ္။ တရားေတာ္ေတြေၾကာင့္ စိတ္ကေလး ထားတက္သြားတာက လက္ေတြ႔အက်ဳိးေပါ့ေနာ္။ တျခားတစ္ဖက္ၾကျပန္ေတာ့ ဒီလိုမ်ဳိး လူငယ္ေတြကအစ အက်င့္ပ်က္လာတာ၊ ေတာင္းစားရတာကို ရွက္စရာလို႔ မထင္ေတာ့တာ ႏိုင္ငံအတြက္ အင္မတန္ ရင္ေလးဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ အရင္က ဒါမ်ဳိးကို အသက္ႀကီးႀကီး လူေတြပဲ လုပ္တာႀကံဳဖူးပါတယ္။ အခုေတာ့...။

Unknown said...

သာဓုပါ အစ္မေရ...။ သာဓု...။ သာဓု...။ :D

အညာသား said...

လူေတြကလဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးပဲေနာ္...။ အမွန္တကယ္ လုိအပ္ေနတဲ့သူနဲ႔ႀကံဳတဲ့အခါ ကိုယ့္အျမင္လြဲေနရင္ ဒုကၡ။ အစ္မအလွဴအတြက္ သာဓု သာဓု သာဓု ပါခင္ဗ်ာ။

Anonymous said...

မထင္မွတ္ပဲ အလွဴတစ္ခုလို ့ သတ္မွတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ ္ၾကည္ႏူးစရာေလးပါ။